Се сеќавам, една година пред да го започнам својот монашки подвиг во Бигорски, го посетив Манастирот – беше тоа на славата на Свети Јован Крстител. Разговаравме со неколку луѓе, меѓу кои беше и нашиот почитуван Митрополит, г. Тимотеј, за тоа колку Манастирот е убав, но толку жално е тоа што во него нема монаси. Притоа, со тага заклучивме дека овде и нема услови за монаштво: во околината нема православно население, манастирот нема никаква економија, па следствено, тешко би можел да опстане.

Но еве, по Божјата милост и благослов, не само монаси – ние сме скоро триесет – туку и уште колку други луѓе се нахраниле овде, колку болни се исцелиле! Што е сето тоа? Она што Господ им го рекол на апостолите: Дајте им вие да јадат! Он им даваше на апостолите, тие – на народот. И сега Господ им дава на Своите слуги, на архиереите, на свештениците, на монасите, а тие, пак, на верните. Ете, монасите заминале на пусто место, оставиле сѐ од овој свет и тргнале да Го бараат Господ. А каде што е Он, рековме, има духовно изобилие. Затоа народот доаѓа по манастирите, да се напојува од Неговиот извор. Се разбира, Господ е насекаде и сѐ исполнува, Он е присутен и во градовите, во домовите, во луѓето, и секој што Го бара ќе Го пронајде. Но, сепак, во манастирите, во општежителните монашки заедници, Неговата благодат особено моќно се излева.
– Епископ Партениј , Игумен Бигорски