Според календарот на МПЦ (Јулијанскиот календар) денеска е 29 април.
Свети Василиј Острошки
Родум од Попово Село во Херцеговина, од родители прости но благочестиви. Од малечок беше исполнет со љубов кон Божјата Црква, а кога порасна отиде во требињскиот манастир на Успение на Пресвета Богородица и прими монашки чин. Набрзо се прочу со својот сериозен и редок подвижнички живот, зашто себеси си налагаше подвиг врз подвиг, сe потежок и потежок. Подоцна го посветија за епископ Захумски и скендериски, наспроти неговата волја. Како архиереј прво живееше во манастирот Тврдош и оттаму како добар пастир го утврдуваше своето стадо во православната вера, чувајќи го од турската свирепост и од латинското лукавство. А кога непријателите многу го притеснија, а Турците го разорија Тврдош, се пресели во Острог, каде што тврдо се подвизуваше, оградувајќи го своето стадо со непрестајни молитви. Се упокои мирно во Господ во 16 век. Неговите мошти останаа цели и целебни, нераспадливи и чудотворни до денешен ден. Чудата на гробот на Св. Василиј се безбројни. Кон неговите мошти притекнуваат и христијаните и муслиманите и наоѓаат исцеленија во најтешките маки и болести. Секоја година на Педесетница во Острог станува голем народен собир.
ОД КАТОЛИЧКИОТ КАЛЕНДАР
Денеска е 12 мај.
Свети Леополд Богдан Мандиќ
Денеска, со гордост и радост во нашите срца, го славиме Свети Леополд Богдан Мандиќ, вториот канонизиран хрватски светител, фрањевскиот капучин, апостол на исповедта и христијанското единство, прославен исповедник. Роден е на 12 мај 1866 година во Херцег Нови, на влезот во „Заливот на хрватските светци“, Которски залив. Се замонашил во 1884 година во Басано дел Грапа (Венето) и го зел верското име Леополд. Тој зел свечени завети во 1885 година, студирал теологија во Падова и Венеција и бил ракоположен за свештеник во 1890 година во Венеција. Како млад мислител, на претпоставените им ја изразил желбата да се врати во татковината. Кратко време бил стражар во Задар, а живеел и во Риека и Копер. Конечно, во 1906 година, тој пристигна во Падова. Неколку години бил едукатор на студенти по филозофија, предавач по патрологија, а во Венеција им предавал хрватски јазик на младите капучини. До гласот на светоста дошол како исповедник во манастирот Капучини во Падова, каде што работел речиси 40 години, до крајот на својот живот. Горостас на христијанството, тој беше низок раст и нежно здравје, пелтечеше и одеше несмасно, но имаше огромно срце и џиновска духовна сила. Длабоко посветен на верата, тој работеше на зближување на христијаните и се залагаше за екуменизмот. Постојано се молеше за хармонија на католиците и православните. Ја нарекувал Марија своја „света газдарица“, а секој ден се исповедувал со часови и часови. Кај него дојдоа мали, обични луѓе и угледни граѓани, работници и индустријалци, студенти и професори, научници и офицери, монахињи и монаси, свештеници и епископи. На секој верник му посвети најголемо внимание и љубов, а својата исповед ја направи место на покајание и жртва, но и на лично осветување и вселенско апостолство.
