Истрчав по детонацијата и влетав од другата страна на станицата за да им помогнам на повредените. Го гледам момчето одзади, на почетокот се чинеше дека е добро. Му приоѓам, а тој е во седечка положба. Блед како крпа, но двете нозе ги нема, нема крв“, со грутка во грлото, ова го раскажал таксист кој во петокот, 1 ноември, неколку минути пред пладне, се нашол на такси станицата во Нови Сад близу железничката станица, додека чекал муштерија, пренесуваат српските медиуми.

Бетонската конструкција на влезот во станицата во Нови Сад од засега непозната причина наеднаш паднала врз минувачите. Повеќе од 80 спасувачи учествуваа во расчистувањето на урнатините, под кои трагично загинаа 14 лица.

– Бев на станицата кога се случи трагедијата. Јас сум тука секој ден и има многу луѓе кои кружат. Тој ден, петок, бев пред автомобилот и во еден момент додека чекав муштерија слушнав силен тресок – вели таксистот и продолжува да ја опишува агонијата во која се нашол.

– Како нешто да пукна. Земјата се затресе, мислев дека можеби е земјотрес. Бев оглушен од силната детонација. Бев во облак од прашина.

Се собрав и инстинктивно почнав да трчам кон станицата. Ја оставив и вратата од колата отворена, во тој момент не ни помислив на тоа. Погледнав во станицата и видов дека е затрупана – вели тој.

– Почнав да трчам кон задниот влез на станицата за да се обидам да им помогнам на повредените внатре. Кога влегов во зградата на станицата, почнав да налетувам на луѓе, сите бегаа некаде. Како да не знаат по кој пат да тргнат и каде одат“.

Таксистот кој со години работи и ги превезува жителите на Нови Сад, вели дека настанала сцена поради која не можел да јаде, ниту да функционира.

– На самиот излез од станицата, буквално на вратата, го видов момчето одзади. Трчам кон него и се надевам дека е добро, се молам во себе. Го стигнувам, се вртам и гледам. Блед е како крпа, дури и како бела хартија, не реагира. Мислам, можеби не реагира затоа што е во шок од падот. И тогаш гледам надолу, гледам дека нема нога. Нема крв, ниту капка – вели таксистот и додава:

-Почнав да трчам. Не знам на каде, го изгубив умот. Сакав да му помогнам, но тој не реагираше, беше во седечка положба и се замрзнав.

Им помагав на други луѓе, а на тоа момче набрзо му пријдоа лекари од итната помош, не знам дали преживеа. Но, побегнав од шокот, мојата грешна душа не знаеше како да му помогне – рече тој криејќи ги солзите.

– Отидов потоа да запалам свеќа за душите на тие луѓе. Верувајте ми, јас не сум истата личност од петокот. Јас не спијам и не можам да спијам затоа што ги имам овие слики пред очи. Тоа што го видов, што најдов под тие урнатини, не може да се опише – рекол таксистот.